Najčešće zamjerke žena muškom svijetu odnose se na sposobnost za bliskost u vezi, na emocionalnu dostupnost i podršku, odnosno na deficit zadovoljenja ženskih emotivnih potreba. Nauka kaže da je sve u redu – biološka ravnoteža postoji i ogleda se u životnoj dinamici veze između žene i muškarca i različitim potrebama za intimnošću i samoostvarenjem, koje se pojavljuju u različito vrijeme.
Umjesto kao uzrok nesklada, ovaj neusklađen tajming treba da posmatramo kao mehanizam koji obezbjeđuje razvoj, porodične veze, rađanje i odgajanje potomstva. Kad iskliznemo iz stereotipa dinamike emotivnih odnosa i uputimo se sopstvenim putevima samospoznaje i samorazvoja, obično ne ostvarimo biološke uloge, odnosno, roditeljstvo ili partnerstvo, a ponekad i jedno i drugo. Razbijanje stereotipa trebalo bi da proširi koncepte bioloških uloga i da umjesto iskliznuća donese nove, raznolikije modele najvažnijih ljudskih odnosa, tako da i “pobuna” protiv “normalnog” života ima svoje mjesto u ravnoteži i dinamici tih odnosa.
U mladosti, kada par započinje vezu, žene su fokusirane na realizaciju svoje potrebe za samoostvarenjem u intimnosti, u stvaranju porodice, brizi o djeci. One su te koje nose naboj emocija i realizuju ga kroz toplinu doma, rađanje i staranje o porodici. Žene su zainteresovane za bliskost, one se edukuju, odlaze na psihoterapije i seminare, trude se da poprave narušene odnose, da održe vezu, sačuvaju brak, da dopru do muškaraca i da ih angažuju i uključe u svoj model ispunjenosti u vezi i životu. Oni nisu neuključeni, nisu nezainteresovani, ali za naša merila nisu dovoljno uključeni i dovoljno zainteresovani. Ali, biologija objašnjava da je to potpuno na mjestu – dok se žene trude da obaviju svoj život bezbjednošću, da se ušuškaju u intimi u kojoj će gajiti djecu i ulagati u emotivni odnos i realizuju svoj biološki zapis, muškarci čine to isto, ali na drugi način. Trude se da se pronađu i dokažu prema mjerilima uspjeha muškarca – da izgrade karijeru, steknu materijalnu i ekonomsku nezavisnost i izobilje, čime postaju ozbiljni kandidati za čuvare svojim porodica, bezbjednosti onog gnijezda koje žene teže da sviju pod njihovom zaštitom.
Biološka podjela uloga stoji, ma koliko nam se to ne dopadalo i ma koliko nas sputavalo u našoj samostalnosti i ostvarenju ženske nezavisnosti. Stoji biološki imperativ da opstanemo, a to znači da se razmnožavamo. Muškarci zaštitnici obezbjeđuju opstanak vrste izlivanjem sjemena i donošenjem lovine, a žene od toga prave život – rađaju ga, hrane, vole i čuvaju, pletu oko njega onu toplinu i bliskost u kojoj realizuju primalni zapis svoje ženske prirode. Prema stereotipnoj dinamici, u vrijeme dok su žene obuzete emotivnim ulaganjem, rađanjem i svijanjem gnijezda, muškarci su obuzeti građenjem karijere i postizanjem uspjeha u poslovnom svijetu, ostvarivanjem svoje vrijednosti kao muškarca, a ostvaren muškarac je ekonomski stabilan zaštitnik gnijezda u koje se vraća da se odmori, da upije ljubav i toplinu, smisao, koji će mu obnoviti snagu u borbi za uspjeh. Kada djeca odrastu i počnu da odlaze iz porodičnog gnijezda, žene se vraćaju sebi – okončale su svoj period samoostvarenja kroz davanje djeci i porodici, dostigle mudrost srednjih godina i veoma često one se tek tada ozbiljno posvećuju ostvarenju svojim snova i ciljeva, otiskuju se putem sopstvenog uspjeha i karijere.
Nasuprot njima, muškarci se istroše u borbi za poslovni uspjeh i osjećaju potrebu da se smire i tek tada su spremni za onu bliskost i emotivno ulaganje sa kojim žena ulazi u vezu i brak. Na mnogo načina, uloge se preokrenu i zamijene. Sada su oni čuvari porodičnih veza, dok žene odlaze i vraćaju se. Zašto je to biološka ravnoteža? Zato što je, objašnjavaju naučnici, to način na koji opstajemo u modelu braka i porodice. Kad bi i muškarac i žena u isto vrijeme bili obuzeti istom potrebom za emotivnom bliskošću, niko od njih dvoje ne bi bio dovoljno zainteresovan za poslovni život, za ulaganje u uspjeh i obezbjeđivanje porodice. A kad bi oboje bilo obuzeti građenjem karijere, ne bi ni htjeli, ni imali vremena da stvaraju porodicu i da se obavezuju brigom o djeci. Postoje primeri, ako hoćemo da ih vidimo – parovi bez djece koji imaju razigran i blizak odnos i koji su tako povezani i prisni, da među njima prosto nema mjesta za dijete. Ovaj odnos redovno iznalazi zdravstveni razlog nemogućnosti rađanja, koji se međutim, kreira upravo da bi pružio paru opravdanje što ne ostvaruju roditeljsku ulogu. Takođe, postoje i veoma uspješni parovi, koji jedno drugo podržavaju u građenju karijere i koji čuvaju jedno drugo, kad imaju vremena za to i u njihovom odnosu takođe nema djece iz raznih opravdanih razloga.
U novom vijeku, razbijanjem stereotipa na mnogo načina, ličnim interpretacijama sopstvenih uloga i širim sagledavanjem svačijih emotivnih i ostalih potreba za samoostvarenjem, nastojimo da uspostavimo nove odnose i postavimo nove vrijednosti, da donesemo komotnije modele partnerstva i zajedništva, u kojima ćemo moći da ostvarimo više uloga, da dosegnemo viši nivo samostalnosti i slobode, kao i viši nivo emotivne bliskosti i intimnosti. Transformacija najvažnijih odnosa među ljudima je u toku, a dok smo u procesu (potrajaće) dešava nam se da zaboravimo na ono što će nas u tim odnosima uvek povezivati i uzdizati iznad svakog šablona – ljubav. U službi ljubavi, lakše se prevazilaze stereotipi, premošćavaju razlike, poštuju potrebe i ostvaruje ispunjenost svih uloga u kojima želimo da se oprobamo.
