Direktor Dokumentaciono-informacionog centra “Veritas” Savo Štrbac upozorio je na još jedan pokušaj revizije istorije u kojem Hrvatsko kulturno vijeće iz Zagreba pokušava da ustaški logor za djecu u Јastrebarskom iz vremena Drugog svjetskog rata prikaže kao “dječiji dom za ratnu siročad”.
Štrbac u autorskom tekstu za “Večernje novosti” navodi da je Hrvatsko kulturno vijeće za 23. avgust zakazalo trodnevni naučni skup, povodom Sveevropskog dana sjećanja na žrtve svih totalitarnih i autoritarnih režima, o temi Јastrebarskog, pri čemu ovaj ustaški dječiji logor nazivaju “dječijim domom”, a zločine nad djecom “komunističkim zločinima”.
Štrbac ocjenjuje da to što radi Hrvatsko kulturno vijeće predstavlja nastavak revizije istorije i rehabilitacije ustaštva i Nezavisne Države Hrvatske u doslovnom smislu značenja tih pojmova.
On dodaje da iza toga stoje ugledni naučni, društveni, kulturni i crkveni predstavnici, poznati i u Hrvatskoj i van nje, koji nesporno imaju veliki uticaj na hrvatsko “pučanstvo”.
“Ono što nas Srbe iz Hrvatske i bivše Republike Srpske Krajine, ali i Srbe generalno i državu Srbiju kao maticu, treba brinuti jesu vrlo izgledne posljedice ovakvih `istina`”, istakao je Štrbac.
On je naveo da se takve “istine” neminovno prepliću sa današnjim odnosom hrvatske države prema Srbima, jer opravdavaju sve zločine počinjene nad njima i za vrijeme NDH i u takozvanom domovinskom ratu devedesetih.
“Ako im se ne suprotstavimo argumentovanom istinom i na vrijeme, mogli bi u tome i uspjeti”, naveo je Štrbac.
Štrbac upozorava da se u tekstu člana Upravnog odbora Hrvatskog kulturnog vijeća Ante Belje, priloženom uz poziv na skup, navodi da su srpska kozaračka siročad “rezultat sukoba četnika i partizana” i da su prvo bila “zbrinuta” u Јasenovcu i Gradiški, a potom krajem jula 1942. godine su stigla u “dom za siročad u Јastrebarskom”.
Beljo, napominje Štrbac, u tom tekstu navodi da su djeca bila jako neishranjena i bolovala od raznih bolesti, a da su ih liječile hrvatske i slovenačke časne sestre te da je na kraju “samo oko 17 odsto djece umrlo, dok je ostatak spasen”.
U tekstu Beljo kaže da su partizani 26. avgusta 1942. godine “provalili” u taj navodni dom u Јastrebarskom, te da su doveli djecu starosti od 10 do 12 godina, a da su najmlađu djecu ostavili da lutaju po šumi, pa su o njima ponovo “brinule časne sestre, a mnoga su udomljena kod porodica u Hrvatskoj, koje su ih školovale, te da ih veliki broj i danas živi po čitavoj Hrvatskoj”.
