Zamislite da u Evropi u kratkom vremenskom periodu nestane 12.000 kućnih ljubimaca. Digla bi se velika galama. Naslovne strane novina, informativne emisije i internet bili bi preplavljeni fotografijama umiljatih kučića i mačića. Društva za zaštitu životinja bi organizovala proteste širom Evrope. Evropske metropole bi noću bile osvijetljene desetinama hiljada svijeća.
Vlade bi naložile hitnu istragu. Zasjedao bi Savjet Evrope. Zemlje kandidati za članstvo u EU bi velikodušno ponudile svoju pomoć. Po sistemu “nismo članovi EU ali računajte na nas kao da ćemo to sutra postati“, oglasio bi se i Papa Franjo. Apelom da budemo ljudi, jer su i životinje božija stvorenja.
Da se takav pomor kućnih ljubimaca dogodi u Srbiji, nemojte ni da pomišljate. Proglasili bi nas za varvare. Zapadni analitičari i političari bi stručno objašnjavali kako je to još jedan dokaz da su bili u pravu što su nas 1999. bombardovali. I naišli bi na jednodušnu podršku Čede Jovanovića, Nataše Kandić, Jelene Milić i ostale bolumente iz “nevladinog“ NATO sektora.
Posljednjeg dana januara ove godine Interpol je saopštio da je u Evropi, civilizovanoj i hrišćanskoj, nestalo 10.000 djece izbjeglica iz Sirije, Iraka i ostalih nesrećnih država koje grcaju u paklu bratoubilačkih vjerskih ratova. Dva mjeseca kasnije, precizirano je da je u pitanju 12.000 djece. I to djece koja su registrovana. Muslimanske i hrišćanske. I nikom ništa. Obična vijest za jednokratnu upotrebu, kojom su se evropski mediji bavili kraće nego novom frizurom Kristijana Ronalda.
Ako je od djece koja su popisana, čiji dolazak u pravno uređene zapadnoevropske države je evidentiran, nestalo njih 12.000, koliko li je tek nestalo djece koja nisu registrovana, koja formalno-pravno nikada nisu kročila u Evropu. Nisu postojala. Ruski fond strateške kulture procjenjuje da ih je najmanje još toliko, odnosno da je u Evropi nestalo najmanje između 25.000-30.000 dječaka i djevojčica iz Sirije, Iraka, Egipta, Avganistana…
Švedska, jedna od najuređenijih evropskih država, koja se diči svojom bezbjedonosnom i socijalnom politikom, saopštila je da je na njenoj teritoriji nestalo više od 1.000 registrovane djece.
Prvo što normalnom čovjeku padne na pamet jeste pitanje: kako je moguće da u jednoj evropskoj državi za nekoliko mjeseci nestane 1.000 djece? Šta radi policija i ostali nadležni državni organi? Novinarka koja je Interpolu uputila pitanje ko je taj iz istrage s kim može da kontaktira o nestaloj djeci odgovoreno je – niko. Takva osoba ili tim ne postoje. Po čemu se može zaključiti da ne postoji ni ozbiljna istraga.
Drugo pitanje jeste zašto se o tome ćuti. Gdje su ti po objektivnosti i brizi za ljudska prava čuveni evropski slobodni mediji? Gdje su te nevladine organizacije? Šta rade organizacije za odbranu ljudskih prava? Bagra ćuti kao što je ćutala 1999.godine kada su nam tri mjeseca razbijali državu, rušili gradove i fabrike, ubijali djecu. I srpsku, i albansku. Kao što, uglavnom, ćuti o višedecenijskom teroru Turske nad Kurdima, o genocidu koji Islamska država i Al Kaida sprovode nad nesrećnim Jezidima, o procvatu neofašizma u Ukrajini i o zločinima koje razne terorističke organizacije pod kontrolom zapadnih obavještajnih službi čine nad građanima Sirije koji podržavaju legalno izabranog predsjednika Asada.
Šta rade roditelji? Da li uopšte traže svoju djecu? I da li su to uopšte njihova djeca? Ili su u pitanju tuđa djeca, oteta ili kupljena na Bliskom istoku i kao taoci povedena na put u Evropu? Radi lakšeg prelaska preko granica i prolaska kroz policijske kontrole. (Jer, policija na granicama uvijek blagonaklonije gleda izbjeglice sa djecom, prije ih propušta da nastave svoje putovanje.) Ali izgleda i radi njihove prodaje po dolasku u Evropu. Bordelima, medicinskoj mafiji i mafiji koja se bavi organizovanjem prosjačenja.
Poznavaoci prilika na dijelovima Iraka i Sirije, koji se nalaze pod okupacijom psihopata i monstruma ISIL-a, tvrde da je na tamošnjim pijacama trgovina djecom jedna od najrazvijenijih trgovina. Uglavnom ih prodaju i kupuju radi seksualnog ropstva. Logično, što su djeca ljepša, njihova cijena je veća. Najčešće žrtve te trgovine su djeca malobrojnih hrišćanskih zajednica i Jezida.
Zvuči jezivo, ali zdrava i lijepa a tuđa djeca, starija od devet godina, su pravo bogatstvo za izbjeglice koje žele da stignu do Evrope. Ona su najbolja ulaznica za dostizanje cilja, a poslije toga izvor sigurne zarade. Najčešće, kroz prodaju u bordele, za organizovano prosjačenje ili prodaju radi vađenja i preprodaje njihovih organa. Tu djecu niko ne traži. A i ako traži, uglavnom je to uzaludan posao. Jer, podaci pod kojima su registrovana prilikom ulaska u Evropu uglavnom su lažni.
Najvažnije, pitanje svih pitanja, jeste gdje su nestala djeca, šta se sa njima dogodilo? Da li je moguće da u 21.vijeku u Evropi, koja se diči dostignutim stepenom zaštite ljudskih prava, 12.000 nedužne dječice završi u javnim i tajnim bordelima ili u klanicama medicinske mafije?
Vjerovatno je jedan broj te djece živ i na slobodi. One djece koju su, nakon dolaska u Njemačku, Britaniju, Austriju i druge zapadne zemlje, njihovi lažni roditelji i rođaci, ostavili. Ta djeca sada postoje pod drugim, svojim pravim imenima. Međutim, vjerovatno je broj tih srećnika mali. Porodice koje su u zapadne zemlje stigle sa djecom dobijaju znatno veću socijalnu pomoć, nego ona bez djece. A broj izbjeglica koje su bile spremne da se odreknu te pomoći vjerovatno nije veliki.
Kako god bilo, 12.000 mališana je nestalo. I među malim anđelima koji su živi malo je njih koji će više ikada vidjeti svoju rodnu kuću, roditelje i druge najmilije. A Evropa, kurva, zaglibljena u sopstvenu dekadenciju, u lažni hrišćanski moral, razoren drogom, satanizmom i pedofilijom ćuti.
Kad sam čuo vijest Interpola o broju nestale djece iz Sirije i Iraka, sjetio sam se dvije tragedije iz Prvog svjetskog rata, za koje većina Srba nije ni čula.
U toku 1917.godine Bugari su iz Moravske okupacione oblasti u Srbiji u ropstvo odveli 8.000 srpskih djevojčica starosti od 10 do 15 godina, koje su za zlatan novac, kao roblje, prodali Turcima za njihove hareme. Iste godine nedaleko od Sofije Bugari su masakrirali kolonu od 600 srpske djece, koju su poveli u ropstvo. Ni jedno nije preživjelo.
